ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
۱۳۹۷/۰۹/۱۵
–
۴۲۷ بازدید
معاد مخصوص انسان هاست فقط ؟ یا مخصوص همه موجودات ؟
از نظر آیات قرآن، معاد و برگشت به سوى خداوند سبحان یک مسأله کلى و عام بوده و مخصوص انسان نیست. با دقّت و تدبر در نکات و تعبیرات موجود در آیات، به این حقیقت واقف مى شویم که آفرینش و ایجاد هر موجودى، ملازم با برگشت دادن آن است؛ یعنى، اعطاى وجود هر موجودى از جانب حضرت حق، توأم با خصوصیت عود، سیر و حرکت آن به سوى او بوده و وجود هر موجودى در سیر و برگشت به سوى خداوند را اقتضا مى کند . به عبارت دیگر، مبدأ متعال در متن ذات هر موجودى، این برگشت و حرکت را قرار داده است. هستى از خداوند، سرچشمه مى گیرد و به سوى او بازگشت مى کند و این برگشت و عود، بر اساس عشق هر موجودى نسبت به کمال بالاتر و در نهایت نسبت به کمال بى نهایت است. هر موجودى به تناسب رتبه وجودى خود، از شعور برخوردار است و قبل از هر چیز، رو به جمال مطلق و خیر محض دارد و او را مى یابد و چون مى یابد، به او عشق مى ورزد و به سوى او در حرکت است. در اینجا به بعضى از آیات قرآنى که دلالت بر عمومیت و کلیت معاد دارد، اشاره مى شود:
1. (اللَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ) ، روم (30)، آیه 11. «خداى متعال خلق را آغاز مى کند و سپس آن را اعاده و برگشت مى دهد و سپس شما انسان ها به سوى خداوند برگشت داده مى شوید».
این آیه با توجّه به برگشت کلى، مسأله معاد انسان ها را به آنان خاطر نشان ساخته و این حقیقت را بیان مى کند که بر اساس قانون کلى «اعاده»، مستثنا بودن انسان ها مفهومى ندارد.
2. (أَوَلَمْ یَرَوْا کَیْفَ یُبْدِءُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ، قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَانْظُرُوا کَیْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ثُمَّ اللَّهُ یُنشى ء النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ) عنکبوت (29)، آیه 20 و 19.
«آیا ندیده اید که خداوند، چگونه آفرینش را آغاز مى کند، سپس آن را باز مى گرداند؟ در حقیقت، این [ کار] بر خدا آسان است. بگو: در زمین بگردید و بنگرید چگونه آفرینش را آغاز کرده است. سپس [ باز] خدا است که نشئه آخرت را پدید مى آورد، خدا است که بر هر چیزى توانا است.»
با دقت و تأمل در این دو آیه – با توجه به اینکه این دو آیه، در مورد ارشاد مردم و ملامت غافلان از برگشت به سوى خداوند است – روشن مى شود که خداوند متعال، مى خواهد این حقیقت را به انسان ها بفهماند که چون همه آفرینش، بر اساس مشیت حق و اعاده او، به سوى او در حرکت و برگشت اند و این یک سنت کلى حاکم در وجود است؛ شما انسان ها نیز از این قانون کلى مستثنا نیستید؛ بلکه قطعه اى از هستى مى باشید که به سوى او باز مى گردید.
3. (قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکَائِکُمْ مَنْ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ قُلْ اللَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ فَأَنّى تُؤْفَکُونَ) یونس (10)، آیه 34. «[ به مشرکان ] بگو: آیا از شریکان تخّیلى و مصنوع شما چنین موجودى پیدا مى شود که خلق و ایجاد کند و سپس آنچه را که خلق کرده است، اعاده و برگشت دهد؟ [ به آنان ]بگو: این خداى متعال است که خلق مى کند و سپس خلق را اعاده و برگشت مى دهد».
در این آیه علاوه بر اشاره بر اصل اعاده کلى هستى، به این حقیقت هم اشاره شده که این برگشت و معاد کلى، یکى از مظاهر قدرت مطلقه خداوند سبحان است.
این آیات و آیات فراوان دیگر، حکایت از این حقیقت مى کند که آفرینش هر موجودى و هر مخلوقى، به دنبال خود اعاده آن موجود و مخلوق را مى آورد. به عبارت دیگر، «اراده و مشیّت حق»، اعاده هر مخلوق و برگشت دادن هر موجودى است که پا به عرصه وجود مى گذارد. و این مسأله منحصر در انسان نیست.
ر.ک: شجاعى محمد، بازگشت به هستى، صص 54 – 69؛ معاد یا بازگشت به سوى خدا، ج 1، صص 10 – 47.
1. (اللَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ) ، روم (30)، آیه 11. «خداى متعال خلق را آغاز مى کند و سپس آن را اعاده و برگشت مى دهد و سپس شما انسان ها به سوى خداوند برگشت داده مى شوید».
این آیه با توجّه به برگشت کلى، مسأله معاد انسان ها را به آنان خاطر نشان ساخته و این حقیقت را بیان مى کند که بر اساس قانون کلى «اعاده»، مستثنا بودن انسان ها مفهومى ندارد.
2. (أَوَلَمْ یَرَوْا کَیْفَ یُبْدِءُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ، قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَانْظُرُوا کَیْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ثُمَّ اللَّهُ یُنشى ء النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ) عنکبوت (29)، آیه 20 و 19.
«آیا ندیده اید که خداوند، چگونه آفرینش را آغاز مى کند، سپس آن را باز مى گرداند؟ در حقیقت، این [ کار] بر خدا آسان است. بگو: در زمین بگردید و بنگرید چگونه آفرینش را آغاز کرده است. سپس [ باز] خدا است که نشئه آخرت را پدید مى آورد، خدا است که بر هر چیزى توانا است.»
با دقت و تأمل در این دو آیه – با توجه به اینکه این دو آیه، در مورد ارشاد مردم و ملامت غافلان از برگشت به سوى خداوند است – روشن مى شود که خداوند متعال، مى خواهد این حقیقت را به انسان ها بفهماند که چون همه آفرینش، بر اساس مشیت حق و اعاده او، به سوى او در حرکت و برگشت اند و این یک سنت کلى حاکم در وجود است؛ شما انسان ها نیز از این قانون کلى مستثنا نیستید؛ بلکه قطعه اى از هستى مى باشید که به سوى او باز مى گردید.
3. (قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکَائِکُمْ مَنْ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ قُلْ اللَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ فَأَنّى تُؤْفَکُونَ) یونس (10)، آیه 34. «[ به مشرکان ] بگو: آیا از شریکان تخّیلى و مصنوع شما چنین موجودى پیدا مى شود که خلق و ایجاد کند و سپس آنچه را که خلق کرده است، اعاده و برگشت دهد؟ [ به آنان ]بگو: این خداى متعال است که خلق مى کند و سپس خلق را اعاده و برگشت مى دهد».
در این آیه علاوه بر اشاره بر اصل اعاده کلى هستى، به این حقیقت هم اشاره شده که این برگشت و معاد کلى، یکى از مظاهر قدرت مطلقه خداوند سبحان است.
این آیات و آیات فراوان دیگر، حکایت از این حقیقت مى کند که آفرینش هر موجودى و هر مخلوقى، به دنبال خود اعاده آن موجود و مخلوق را مى آورد. به عبارت دیگر، «اراده و مشیّت حق»، اعاده هر مخلوق و برگشت دادن هر موجودى است که پا به عرصه وجود مى گذارد. و این مسأله منحصر در انسان نیست.
ر.ک: شجاعى محمد، بازگشت به هستى، صص 54 – 69؛ معاد یا بازگشت به سوى خدا، ج 1، صص 10 – 47.
