در رابطه با این برآمدگی دو نقل قول است که نقل قول اول از دیدگاه ما باطل و نقل قول دوم مورد قبول است. ما به نقل آنها می پردازیم و نتیجه گیری می نماییم:1- می گویند در سال ۱۳۴۴ هجری قمری، وهابیون قصد جسارت به گنبد مطهر حضرت رسول اکرم (ع) را نیز داشته اند و برای این منظورشان فردی از آنها جهت بمب گذاری و تخریب، به بالای گنبد می رود که به امر خدا ( یا صاعقه و یا هر حادثه دیگری) جسد نحس آن وهابی پست بربالای گنبد خشک می شود و هرچه می کنند تا آن جسد نحس را پایین بکشند نمی توانند. تا اینکه یکی از علمای شیعه حضرت رسول (ص) را در خواب می بیند و قضیه را برای ایشان تعریف و کسب تکلیف می کند که حضرت بدین مضمون می فرمایند که این درس عبرتیست برای دیگران. و بعدها با یک قابی آن جسد نحس را می پوشانند.2- از ابن جوزی نقل شده است که روزی قحطی شدید در مدینه به وجود آمد و مردم به نزد عایشه آمدند. وی گفت: به قبر پیامبر (صلی الله علیه و آله) بنگرید. آنها دریچه ای از سقف قبر آنحضرت به سوی آسمان باز کردند به طوریکه بین قبر و آسمان هیچ سقف و پوششی نبود. در این حال رحمت الهی از آسمان نازل شد. بعدها بازکردن این دریچه جزو سنتهای مردم مدینه شد که تا زمان سمهودی در قرن نهم نیز ادامه داشت. ولی بعد از زمان او تنها جای آن باقی است.
استاد رسول جعفریان در (کتاب آثار اسلامی مکه و مدینه صفه 175) در ین باره می نویسد: {در سال 678 توسّط سلطان قلاوون مملوکی، گنبدی روی مرقد مطهّر بنا شد، در حالی که تا پیش از آن، تنها، دیوار این قسمت، قدری از دیوار بخش های مسجد بالاتر بود. قبّه ساخته شده توسط قلاوون، در پایین روی ستون های مربّعی قرار گرفته; اما بخش فوقانی آن به صورت هشت ضلعی درآمده است. کارهاى ساختمانىِ چندى در سال 853 و 878 و 881 براى سنگفرش کردن کف حجره، بناى مجدّد آن و نیز تعمیر گنبد صورت گرفت که در آتش سوزى سال 886 آسیب زیادى به مقصوره و گنبد رسید، اما حجره شریفه; یعنى محدوده مرقد آسیبى ندید. به دنبال آن در سال 887 سلطان قایْتباى گنبد را که در اثر آتش سوزى در مسجد آسیب دیده بود، از نو بنا کرد. چند سال بعد باز گنبد تجدید شد.
در سال 1233 در روزگار سلطان محمود عثمانى، نیز گنبد بازسازى شد و تا آن زمان رنگ آن کبود بود. در روزگار سلطان عبدالحمید عثمانى گنبد روى مرقد را به رنگ سبز کردند و از این زمان به بعد، به «قُبّة الخضراء» شهرت یافت.(1) طبق رسم، هر از چند سال، رنگى روى رنگ پیشین مى کشیدند. جالب آن که در پایین گنبد، سوراخى باز کرده اند که میان قبر و آسمان فاصله اى نباشد. داستان این محفظه از این قرار است که وقتى در مدینه باران نیامد، مردم در این باره از عایشه استمداد کردند. او گفت که متوجه قبر پیامبر شوید؛ همسر پیامبر(صلى الله علیه وآله)، به خلاف کسانى که به تبرّک و توسّل اعتقادى ندارند و براى قبر ارزشى قائل نیستند، مردم را به قبر آن حضرت هدایت کرد. از زمانى که گنبد روى مرقد کشیده شد، این محفظه را در ادامه آن سنت باقى گذاشتند تا در وقت کم بارانى، آن را بگشایند و از خداوند طلب باران کنند.(2)
حال با توجه به این دو نقل، کدامیک را می شود قبول کرد؟ آیا این برآمدگی نشان از دریچه ی رحمت الهیست یا محل عذاب و لعنت ابدی یک کافر وهابی؟!
باید گفت هرچند قول اول در هیچ جای معتبری نقل نشده است و هیچ مبنای معتبری ندارد ولی بنا بر هر دو قول، این وهابیت هستند که زیر سوال می روند و محکوم می شوند. چراکه در داستان اول وهابیها به خاطر قصد جسارتی که بر قبر مطهر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله داشتند مورد لعنت و عذاب واقع شده اند و در داستان دوم مسئله شفاعت که خود وهابیها به آن ایراد گرفته اند( که نمی شود به فرد از دنیا رفته درخواست شفاعت داشت و شیعیان را به همین جهت کافر می دانند ) را برایشان اثبات می کند. چون نقل کننده داستان دوم از خود اهل تسنن هستند و ایشان نیز از عایشه نقل کرده است.
1 . تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوى، صص 69 ـ 70
2 . نکـ : نزهة الناظرین، ص 19