با توجه به اشعاری که سعدی در بخش هزلیات سروده است، آیا می‌توان به چنین شخصیتی افتخار کرد؟!

سعدی و بسیاری از شاعران دیگر در ترویج و اشاعه آموزه‌های دینی و فعالیت‌‌های فرهنگی و نیز حفظ و گسترش زبان فارسی نقش بسزایی دارند که قابل انکار نیست. و آثار به جا مانده از آنها سرشار از تعالیم دینی و اخلاقی است. بویژه سعدی شخصیتی جهانی است که مورد تحسین مسلمان و غیر مسلمان است.
البته او و امثال او گه‌گاهی به اقتضای موقعیت که در آن قرار می‌گرفتند، و یا به تناسب فرهنگ زمانه، و یا به اقتضای شوخ طبعی، اشعاری می‌سرودند و یا حکایاتی را نقل می‌کردند، که دور از شأن آنها به نظر می‌رسید. اما باید پذیرفت که اینها نیز در حقیقت بیان یک‌سری از واقعیت‌ها در قالب طنز است و نمی‌توان با استناد به چنین اشعاری، شأن و جایگاه آنان را به صورت کلّی زیر سؤال برد. و به قول معروف:
«الهَزلُ فِی الکلام کَالمِلحِ فِی الطّعام»؛ شوخی و مزاح هنگام سخن گفتن، مانند نمک در غذا است.[1]
 

---