عفونت های ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات را می توان از طریق مکان اصلی عفونت مانند ستون مهره ها، فضا های دیسک بین مهره ها، کانال نخاعی و بافت های نرم مجاور آن طبقه بندی کرد. عفونت ممکن است توسط باکتری ها یا ارگانیسم های قارچی ایجاد شود و پس از جراحی رخ دهد. بیشتر عفونت های بعد از عمل بین سه روز تا سه ماه پس از جراحی رخ می دهد.

استئومیلیت مهره ای، شایع ترین شکل عفونت مهره ای است. حتی می تواند از ترومای مستقیم ستون فقرات، عفونت در مناطق اطراف و از باکتری هایی که از خون به یک مهره منتقل می شود، رخ می دهد.

عفونت های فضای دیسک بین مهره ای شامل فضای بین مهره های مجاور است. عفونت های فضای دیسک را می توان به سه زیر مجموعه بزرگسالان خون ساز، دوران کودکی (دیسکیت) و بعد از عمل تقسیم کرد.

عفونت های کانال نخاعی شامل آبسه اپیدورال نخاعی است که عفونی است که در فضای اطراف دورا ایجاد می شود. دورا، بافتی که نخاع و ریشه عصب را احاطه کرده است. آبسه ساب دورال بسیار نادرتر است. به عفونت های داخل پارانشیم نخاع (بافت اولیه) آبسه های داخل مدولار گفته می شود.

عفونت های بافت نرم مجاور، شامل ضایعات گردن و توراکس پاراسپینال و آبسه های عضلانی پسورای کمر است. عفونت های بافت نرم معمولاً بیماران جوان را تحت تأثیر قرار می دهد و اغلب در سالمندان مشاهده نمی شود.1
 

انواع عفونت ستون‌فقرات

عفونت‌های ستون فقرات را می‌توان طبق موقعیت تشریحی ستون فقرات که شامل: ستون مهره، فضای دیسک بین مهره‌ای، کانال نخاعی و بافت‌های نرم مجاور است طبقه‌بندی کرد. عفونت در ستون فقرات ممکن است ناشی از باکتری یا موجودات قارچی بوده یا حتی بعد از عمل جراحی رخ دهد. بیشتر عفونت‌های بعد از جراحی معمولا بین 3 روز تا 3 ماه بعد از جراحی اتفاق می‌افتند.

استئومیلیت ستون فقرات یا به عبارتی التهاب استخوان ستون فقرات یکی از شایع‌ترین عفونت‌های مهره‌‌های کمر می‌باشد. این ناهنجاری ممکن است ناشی از آسیب مستقیم ستون فقرات، عفونت در نواحی اطراف ستون فقرات و باکتری‌هاییباشند که به مهره‌ها سرایت کردند.

عفونت فضای دیسک بین مهره‌ای ناهنجاری است که فضای بین مهره‌های مجاور را آلوده می‌کند. این نوع عفونت را می‌توان به 3 زیر شاخه: هماتوژن بزرگسالی(خودجوش)، کودکی (دیسیتیس) و بعد از عمل جراحی تقسیم کرد.

عفونت‌های کانال ستون فقرات شامل آبسه اپیدورال ستون فقرات است. این نوع عفونت در فضای اطراف دورا (بافتی که طناب نخاعی و ریشه عصب را احاطه کرده است) ایجاد می‌شود. آبسه ساب دورال یکی از عفونت‌های بسیار نادر است که فضای بین دورا و آراکنوئید ( غشای نازک طناب نخاعی که بین سخت شامه و نرم شامه است) را آلوده می‌کند. عفونت‌های پارانشیم ( بافت اصلی) طناب نخاعی را آبسه‌ی داخل مغز استخوانی می‌نامند.

عفونت‌های بافت نرم مجاور شامل ضایعات پارااسپاینال سینه‌ای و کمری و آبسه‌ی عضله پسواسکمری (خم کننده تنه) است. عفونت‌های بافت نرم معمولا افراد جوانتر را تحت تاثیر قرار می‌دهد و کمتر در افراد مسن مشاهده می‌شود.2

علت عفونت ستون فقرات 

ستون فقرات، دیسک‌های بین مهره‌ای، کیسه‌های دورال (پوشش اطراف نخاع) یا فضای اطراف نخاع ممکن است در برخی موارد دچار عفونت شوند. عفونت ممکن است به دلیل وجود ارگانیسم‌های قارچی یا باکتریایی ایجاد شود.

عفونت‌های ستون فرات ممکن است پس از انجام عمل‌های جراحی یا به صورت خود به خودی در برخی بیمارانی که زمینه آن را دارند ایجاد شوند. برخی عواملی که احتمال ابتلا به عفونت ستون فقرات را افزایش می‌دهند عبارتند از سوءتغذیه، سرکوب سیستم ایمنی بدن، ابتلا به عفونت ویروسی نقص ایمنی بدن (اچ آی وی)، سرطان، ابتلا به دیابت و چاقی.

عوامل مرتبط با جراحی که احتمال ابتلا به عفونت ستون فقرات را افزایش می‌دهند نیز عبارتند از طولانی بودن زمان عمل جراحی، ابزار دقیق و تکرار عمل جراحی. با وجود انجام اقدامات پیشگیرانه، احتمال ابتلا به عفونت‌های ستون فقرات در عمل‌های جراحی تا 4 درصد است. احتمال ابتلا به عفونت با افزایش تعداد عمل‌های جراحی در یک نقطه از بدن بیشتر می‌شود. بیشتر عفونت‌های پس از انجام عمل‌های جراحی بین 3 روز تا 3 ماه پس از انجام آن عمل اتفاق میافتند.3
 

علائم عفونت های ستون فقرات

علائم بسته به نوع عفونت ستون فقرات متفاوت است، اما به طور کلی، درد در ابتدا در محل عفونت بروز می کند. بیماران بعد از عمل، ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:

تب

لرز

کاهش وزن

ادرار دردناک

کمردرد شدید

اسپاسم عضلات

استئومیلیت مهره ای

قرمزی، تورم یا حساسیت نزدیک به برش

نقص عصبی: ضعف و یا بی حسی دستها یا پاها، بی اختیاری مدفوع و یا مثانه.1

چه موقع باید به پزشک مراجعه کرد؟

شما باید در موارد زیر بلافاصله به پزشک مراجعه کنید:

تب ناگهانی و بالا

گرفتگی و خشک‌شدگی گردن

سر درد شدید

طولانی شدن فرایند بهبودی یک زخم یا بریدگی یا ایجاد درد شدید در این موارد

زمانی که هر یک از علائم ابتلا به عفونت ستون فقرات پس از انجام عمل‌های جراحی مشاهده شد.3
 

ابتلا به عفونت ستون فقرات چگونه تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص ابتلا به عفونت ستون فقرات با بررسی سوابق پزشکی و معاینه بالینی شما شروع می‌شود. پزشک از شما سؤالاتی می‌پرسد تا بتواند عواملی که احتمال ابتلا به عفونت ستون فقرات را افزایش می‌دهند را تعیین کند.

پزشک ممکن است به منظور بررسی عفونت‌های احتمالی، دستور انجام برخی آزمایش‌ها را بدهد. این آزمایش‌ها شامل عکس‌برداری به وسیله اشعه ایکس، اسکن‌های توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن یا کت اسکن) یا ام آر آی می‌شود. در برخی موارد لازم است آزمایش‌های تخصصی دیگر نظیر اسکن‌های هسته‌ای استخوان و اسکن سلول‌های سفید هسته‌ای برای تأیید تشخیص انجام شود.

پزشک ممکن است برای تعیین نوع باکتری یا قارچی که باعث ابتلا به عفونت شده است، آن‌ها را کشت دهد. کشت باکتری غالباً برای بررسی و تأیید ابتلا به عفونت انجام می‌شود. ممکن است کشت زخم‌ها یا قسمت مبتلا به عفونت نیز انجام شود. در موارد ابتلا به عفونت‌های عمقی در مهره‌ها یا دیسک‌های بین مهره‌ای ممکن است به یک سوزن نمونه‌گیری نیاز باشد. این کار غالباً با هدایت اشعه ایکس و تحت بیهوشی موضعی انجام می‌شود.

پزشک ممکن است از شما بخواهد که برای بررسی علائم ابتلا به عفونت، آزمایش خون نیز بدهید. این آزمایش‌ها شامل شمارش گلبول‌های سفید، پروتئین‌های واکنشی و میزان رسوب گلبول‌های قرمز می‌شود. نتایج این آزمایش‌ها ممکن است پس از انجام عمل جراحی کمی افزایش یابند اما معمولاً پس از گذشت چند هفته به مقدار طبیعی بازمی‌گردند. افزایش غیرعادی این نتایج ممکن است علامت وجود عفونت باشد.2
 

درمان عفونت های ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات، اغلب به درمان آنتی بیوتیکی یا ضد قارچی وریدی طولانی مدت نیاز دارند و می توانند مساوی با بستری شدن طولانی مدت بیمار باشند.

در صورت وجود درد قابل توجه یا احتمال بی ثباتی ستون فقرات به بیمار توصیه می شود که بی حرکت باقی بماند. به طور کلی بیماران درمان آنتی بیوتیکی حداقل شش تا هشت هفته تحت درمان ضد میکروبی قرار می گیرند. نوع دارو بسته به شرایط خاص بیمار از جمله سن وی به صورت موردی تعیین می شود.

درمان جراحی

در صورتی که بیماران کمبود نورولوژیکی داشته و یا هیچ گونه نقص عصبی نداشته باشند، بار باید درمان غیر جراحی در نظر گرفته شود. با این حال، جراحی ممکن است در صورت وجود هر یک از شرایط زیر تجویز شود:

سپسیس

کمبودهای عصبی

تخریب قابل توجه استخوان باعث بی ثباتی ستون فقرات شود.

عدم امکان نمونه برداری از سوزن برای به دست آوردن نمونه های مورد نیاز

عدم امکان مصرف آنتی بیوتیک های داخل وریدی به تنهایی برای ریشه کن کردن عفونت

هنگامی که مشخص شد بیمار به عمل جراحی احتیاج دارد، ابزارهای تصویربرداری مانند اشعه ایکس ساده، سی تی اسکن یا MRI می توانند به تعیین سطح انجام جراحی کمک کنند.1
 

پیشگیری 

 به رعایت موارد زیر می‌توان از ابتلا به عفونت ستون فقرات پیشگیری کرد:

دستان خود را با آب و صابون بشورید

از بروز زخم‌های عفونی یا عفونت پوست در نزدیکی ستون فقرات پیشگیری کنید. زخم‌های خود را تمیز نگه دارید و آنها را با پانسمان استریل شده بپوشانید. نسبت به علائم عفونت مانند قرمزی، درد، حساسیت به لمس، تورم و چرک هشیار باشید.

عفونت‌های گوش، سینوس‌ها و عفونت‌های خونی را بلافاصله درمان کنید

دوره مصرف آنتی‌بیوتیک را پس از انجام عمل‌های جراحی تکمیل کنید.
 

واکسن بزنید

مننگوکوکال. این واکسن از ابتلا به مننژیت‌های شدید که ممکن است مهلک باشند پیشگیری می‌کند. اگر کودک شما در نزدیکی افرادی است که به بیماری منگوکوکال مبتلا هستند باید به پزشک مراجعه کنید. ممکن است برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری، مصرف آنتی‌بیوتیک برای کودک شما ضرورت داشته باشد.

آنفولانزای هموفیلی نوع ب: این واکسن از ابتلا به مننژیت باکتریایی جلوگیری می‌کند.

پنوموکوک. این واکسن از ابتلا به مننژیت باکتریایی جلوگیری می‌کند. یک نوع از این واکسن‌ها به کودکان زیر 2 سال تزریق می‌شوند.

سرخک – سرخچه – اوریون. کودکان باید این واکسن را برای جلوگیری از ابتلا به مننژیت ناشی از ابتلا به سرخک و سرخچه تزریق می‌کنند.

واریسلا. واکسن واریسلا از کودکان در برابر ابتلا به آبله مرغان که گاهی اوقات باعث ابتلا به مننژیت ویروسی می‌شود محافظت می‌کند.

مراقب افراد مبتلا به مننژیت که در کنار شما هستند باشید. این احتمال وجود دارد که افراد مبتلا به مننژیت یا افراد ناقل آن، این بیماری را از طریق بوسیدن، سرفه کردن، عطسه کردن یا استفاده مشترک از مسواک یا قاشق به شما منتقل کنند.3

پینوشتها
1.www.pezeshket.com
2.www.lumbar.ir
3.www.drfarkhani.ir